(نسخه ویدیویی)نه قربانیان، نه جلادان
آلبر کامو و معنای زندگی
ما واسه چی زندگی می‌کنیم؟ هدفمون از زندگی چیه یا ما از زندگی چی می‌خوایم؟ مگه نه اینه که برای اکثر ماها زندگی خلاصه شده در معدود اتفاقای خوب بین کلی اتفاق بد؟ مگه نه اینه که زندگی‌هامون پر از تکرار و تکرار و روزمرگیه؟ پس چی باعث میشه به این زندگی ادامه بدیم؟ اصلا زندگی می‌کنیم که چی بشه؟ بچه دار شیم تا اونم راه ما رو ادامه بده؟ تا آرزوهای خودمونو تو بچه امون ببینیم و زندگیش رو با خواسته هامون تباه کنیم؟ یا چی؟ به رستگاری برسیم؟ یعنی زندگی بهمون داده شده که فرصت داشته باشیم کار خوب کنیم بریم بهشت؟ یا هدف اینه که از خودمون برای آیندگان میراثی به جا بگذاریم که ناممون رو جاودان کنه؟ اصلا همین مسئله جاودانگی، چرا آدم که به هر حال می‌میره باید آرزوی جاودانگی داشته باشه؟ نویسنده‌ها و فیلسوفای زیادی سعی کردن به این سوالا جواب بدن که یکی از اون‌ها آلبر کامو نویسنده فرانسوی بود.
آیشمن در اورشلیم تجسم ابتذال شر
آیشمن مهره‌ای کلیدی در کشتار سیستماتیک 6 میلیون یهودی اروپایی بود، جنایت اونقدر بزرگ بود که در مخلیه هیچ کس نمی‌گنجید، بحث تلفات سربازها در جبهه‌های جنگ یا کشته شدن غیرنظامیان در بمباران و تبعات جنگ نبود، بحث نابودی یک قومیت به خصوص بود که در کنار و ادامه نابودی معلولان و کولی‌ها توسط نازی‌ها انجام شد. من به عمد از دو گروه دیگه نام بردم چون معمولا تو جریان جنایات نازی‌ها حرفی از این دو گروه زده نمیشه، مخصوصا کولی‌ها که عملا هیچ نام و نشونی هم نداشتن و کشته شدنشون در تاریخ گم شده. این جنایت اونقدر بزرگ بود و اونقدر نادر که به قانون گذاری حول مفهومی جدید در حقوق بین الملل منجر شد یعنی جنایت علیه بشریت. و طبیعی بود که سازمان دهنده اصلی این جنایت یعنی آیشمن رو هیولا تصور کنیم. اما آیا آیشمن واقعا هیولا بود؟
انسان حیوانی است سیاسی
ایستادن در برابر موج سوم
پاسخ به پرسش‌های شما
تاریخ بی‌خردی یا چرا حاکمان منافع خود و ملت خود را پایمال می‌کنند؟
چرا هیتلر از تجربه ناپلئون درس نگرفت و به روسیه حمله کرد؟یا چرا مردم تروا اون اسب چوبی مشکوک رو به شهرشون راه دادنیا چرا علی رغم هشدارهای متعددی که تیم های تخصصی ارزیابی به آمریکایی دادن تا وارد جنگ ویتنام نشه بازم وارد جنگ شد؟یعنی چرا میدونن اینکار به ضررشونه اما انجامش میدن؟ این حماقت از کجا میاد؟ از بی اطلاعی؟ از ناآگاهی؟ یا از کله‌شقی و غرور؟چرا علم حکومت‌داری به نظر هیچ تغییری نکرده و مسائلی که امروز در امر حکومت‌داری مطرحند همون مسائلی هستند که زمان ارسطو و افلاطون مطرح بودن؟
چرا یونانیان باستان به سمت دموکراسی حرکت کردند؟ فلسفه سیاسی قسمت پنجم
درک یک پایان رمانی متفاوت و جذاب از جولیان بارنز
🔹آنچه که ما از خود به یاد می‌آوریم تا چه اندازه با واقعیت همخوانی دارد؟ آیا ما آن چیزی هستیم که به یاد می‌آوریم یا در نگاه دیگران نسخه متفاوتی از ما وجود دارد؟🔹چقدر امکان دارد که ما نسخه بهتری از خودمان در ذهن داشته باشیم؟ به قول بارنز «عمر هر چه بیشتر طول بکشد، از تعداد نزدیکانی که می‌توانند روایت ما را زیر سوال ببرند کم می‌شود، از تعداد کسانی که می‌توانند تذکر بدهند که این زندگی، زندگی ما نیست و فقط و فقط قصه ای است که ما دربارۀ زندگی خود سر هم کرده ایم و به دیگران و بیش از همه به خود گفته ایم.»🔹وقتی این روند تا به انتها ادامه پیدا کند و کسی نباشد که به ما حقه‌های حافظه‌امان را گوشزد کند آیا در پایان خود را معصوم و دیگران را گناهکار نمی‌بینیم؟🔹درک یک پایان رمانی است درباره این چیزها، درباره اینکه چطور خود را فریب می‌دهیم و چطور گذشته را جوری به خاطر می‌آوریم که در آن کمترین اشتباه را مرتکب شدیم.
دفاع از تهران
