حسن کامشاد

🔹آنچه که ما از خود به یاد می‌آوریم تا چه اندازه با واقعیت همخوانی دارد؟ آیا ما آن چیزی هستیم که به یاد می‌آوریم یا در نگاه دیگران نسخه متفاوتی از ما وجود دارد؟🔹چقدر امکان دارد که ما نسخه بهتری از خودمان در ذهن داشته باشیم؟ به قول بارنز «عمر هر چه بیشتر طول بکشد، از تعداد نزدیکانی که می‌توانند روایت ما را زیر سوال ببرند کم می‌شود، از تعداد کسانی که می‌توانند تذکر بدهند که این زندگی، زندگی ما نیست و فقط و فقط قصه ای است که ما دربارۀ زندگی خود سر هم کرده ایم و به دیگران و بیش از همه به خود گفته ایم.»🔹وقتی این روند تا به انتها ادامه پیدا کند و کسی نباشد که به ما حقه‌های حافظه‌امان را گوشزد کند آیا در پایان خود را معصوم و دیگران را گناهکار نمی‌بینیم؟🔹درک یک پایان رمانی است درباره این چیزها، درباره اینکه چطور خود را فریب می‌دهیم و چطور گذشته را جوری به خاطر می‌آوریم که در آن کمترین اشتباه را مرتکب شدیم.